Hayat, her zaman adil değil. Kimi insanlar sıcak yuvalarında, sağlıklı ve mutlu bir hayat sürerken, kimileri çaresizlik içinde, bir umut ışığı bekliyor. Bir köşede, yorgun düşmüş bir anne, hasta çocuğu için çare arıyor. Bir başka yerde, kimsesiz bir yaşlı, birinin kapısını çalmasını bekliyor. Kimimiz bolluk içinde yaşarken, kimileri bir lokma ekmeğe muhtaç. İşte tam da bu yüzden, yardımlaşma ve dayanışma sadece bir erdem değil, insan olmanın gereğidir.

Hastane odalarında, küçücük bedenleriyle büyük acılar çeken çocuklar var. Onların tek suçu, hasta olarak doğmuş olmaları mı? Onların en büyük hayali okul sıralarında olmak, parkta koşup oynayabilmek. Ama ne yazık ki bazıları, dört duvar arasında, serumlara bağlı bir yaşam sürüyor. Kimisi tedavi için gereken parayı bulamıyor, kimisi moral eksikliğinden daha da kötüleşiyor.

Onlara bir umut olamaz mıyız? Bir kampanyaya destek vererek, moral vererek, seslerini duyurarak hayatlarını değiştiremez miyiz? Belki tek başımıza dünyayı kurtaramayız ama bir çocuğun dünyasını değiştirebiliriz. Ve o çocuk hayata tutunursa, ileride bir başka insana umut olabilir.

Bazıları, “Bize dokunmayan yılan 40 yıl yaşasın” diyerek sırtını döner, başkasının derdini görmezden gelir. Oysa bilmez ki, o yılan bir gün döner, kendi kapısına dayanır. Bugün hasta bir çocuğa el uzatmayan, yarın kendi evladı için çare ararken yapayalnız kalabilir. Bugün komşusunun aç olduğunu bilip de sessiz kalan, yarın aynı çaresizliğin içinde boğulabilir.

Yardımlaşma, sadece bir başkasına iyilik yapmak değildir. Yardımlaşma, insanlığın vicdanını diri tutmak, kalpleri kararmaktan korumaktır. İyilik, zincirleme bir harekettir. Bir kişi birine yardım eder, o kişi başka birine, derken iyilik dalga dalga yayılır. Bugün bir çocuğun elinden tutarsak, o çocuk büyüdüğünde bir başkasına el uzatır. Bugün bir insanın umudunu yeşertirsek, o umut başka hayatlara da ışık olur.

İyilik karşılık beklemez, ama gün gelir, hiç ummadığımız bir anda bize de döner. Kimseye yukarıdan bakmadan, kimseyi küçümsemeden, elimizden ne geliyorsa yapmalıyız. Bazen bir söz, bazen bir tebessüm bile bir insanın hayatını değiştirebilir.

Bize ihtiyacı olan insanları görmezden gelmeyelim. Kapılarımızı, gönüllerimizi kapatmayalım. Çünkü insan, ancak insanın yanında olursa güçlüdür. Birbirimize sahip çıkalım ki, yarınlarımız daha güzel olsun.

Haydi, iyiliği çoğaltalım. Birlikte daha güçlüyüz, birlikte umut olabiliriz!

Fikriye Ayrancı Keper
Belçika-Genk